Vraag in een groep tieners, twintigers of dertigers wie een geestelijk vader of moeder heeft die hen discipelt en je zult weinig handen omhoog zien gaan. Wanneer je hen vervolgens vraagt wie graag zo’n persoon in zijn/haar leven zou willen hebben, sterker nog: wie zo’n persoon mist, dan wordt het contrast in het aantal opgestoken handen pijnlijk zichtbaar. Discipelschap is niet alleen een onderwerp dat de laatste jaren steeds vaker besproken wordt; het is veel meer dan dat. Het is een noodzakelijk aspect van het christelijk leven waaraan te lang veel te weinig aandacht besteed is en wat in een opgroeiende generatie daadwerkelijk gemist wordt!
Met deze constatering verliet ik de eerste avond van een jeugdleidersweekend over ‘een cultuur van discipelschap’, geleid door LEF Navigators. Misschien herken je je wel in van die momenten dat er ineens iets duidelijk wordt. De puzzelstukjes vallen op de juiste plaats, je doet een ontdekking, of je wordt opnieuw bij een gedachte bepaald. De gedachte lijkt simpel, misschien zelfs wel logisch en bekend, maar ergens voel je dat het meer waarde heeft, het is betekenisvol en je moet het niet vergeten. Dat laatste is vaak mijn uitdaging, zeker wanneer ik het niet meteen opschrijf of wanneer ik er te lang over filosofeer. Daarom zal ik een aantal gedachten en inzichten, die mij in het jeugdleidersweekend duidelijk werden, puntsgewijs met jullie delen.
- Discipelschap is je leven delen
Waar we ons richten op Jezus én ons leven kwetsbaar delen, komt de Heilige Geest vaak om herstel en innerlijke genezing te geven. Het lijkt wel alsof de Geest hier snel en makkelijk op inhaakt. Hierin zijn getuigenissen belangrijk. Niet zo zeer de happy stories, maar juist de eerlijke en kwetsbare emoties en verhalen. Wat ik in groepen vaker zie gebeuren, is dat het verhaal van de een de emotie van anderen met dezelfde struggles raakt. Door levens te delen, vult het elkaar aan, zet het begrip en acceptatie vrij en wordt Jezus meer en meer zichtbaar in onze levens. Ik sta er niet meer van te kijken wanneer ruim de helft van een groep op deze manier geëmotioneerd raakt en een stukje herstel ervaart. Al blijf ik mij verwonderen over hoe God werkt! - Discipelschap is jezelf ontwikkelen
Wil je iemand of een groep in een geloofsaspect verder helpen ontwikkelen, dan zul je hier zelf ook actief in moeten zijn. Niet ooit in het verleden, nee, nu! Ik geloof zelfs dat het extra effect zal hebben wanneer je jezelf op hetzelfde vlak (verder) ontwikkelt. Zo kun je bijvoorbeeld beide groeien in profeteren en versterkt dat elkaars leereffect. Wanneer je jezelf afvraagt of je nog wel ontwikkelt kun je jezelf de vraag stellen: ‘When was the last time, you did something for the first time?’ En heeft dit ook betrekking tot het gebied waarop je wilt ontwikkelen? - Discipelschap is de tijd nemen
Tegenwoordig groeien we op in een competentiegerichte samenleving. Tijdens opleidingen wordt verwacht dat je je op vele gebieden tegelijkertijd ontwikkelt. Persoonlijk merk ik dat dit effect heeft op hoe ik in mijn geloof op vele gebieden tegelijk gevormd wil worden. Soms leidt het ene punt mij zelfs af van het andere. Daarentegen betekent discipelschap je langere tijd richten op een gebied om daarin niet alleen te groeien, maar ook te wortelen. Voor de ene persoon geldt dat het belangrijk is hier jezelf tijd voor te gunnen en voor de ander geldt dat het nodig is om te accepteren dat God je die tijd gunt. - Discipelschap is oncomfortabel en is lijden voor de ander
Kortom: discipelschap heeft niet alleen te maken met het ontwikkelen van anderen, het heeft minstens net zo veel te maken met kwetsbaar jouw leven delen en jezelf ontwikkelen. In deze ontwikkeling zijn er altijd momenten waarop je iets voor het eerst doet. Denk eens voor een moment terug aan de eerste keer dat je een spreekbeurt hield of dat je in een groep hardop bad. Dit was voor de meesten vrij oncomfortabel. Ditzelfde ongemak gaat samen met het zijn van een discipel en hiervan is ook sprake bij het discipelen van anderen. Allereerst is het daarom de vraag wat mag jouw ontwikkeling je kosten? Toch gaat deze vraag nog niet ver genoeg wanneer we het hebben over discipelschap.Wat mij dit leidersweekend het meeste heeft geraakt, is de bereidheid van jeugd- en jongerenleiders om zelf comfort op te geven en ‘pijn te lijden’. Niet omdat zij zelf zo nodig willen ontwikkelen, nee, omdat zij beseffen dat zij zelf moeten ontwikkelen om hun jongeren te kunnen ontwikkelen. Daaruit blijkt hun passie voor Jezus en de liefde die ze hebben voor hun jongeren. Wil jij mensen om je heen laten groeien in het leven met Jezus, dan is de vraag hoeveel dat jou mag kosten?! Of misschien wel, mag het je alles kosten?
Wauw, het raakt me dat je je hart zo laat spreken…
dankjewel. Dit helpt 🙂